De vooroorlogse strand- en badmode

Voordat het badpak werd uitgevonden, droegen vrouwen brede, losse hemden tijdens het baden, die reikten tot de enkels. Vanaf de 19e eeuw veranderde het badhemd telkens weer. Het waren vooral lange badhemden en -pakken. Het was destijds de mode om niet bruin te worden, omdat men dan zou lijken op een arbeider. De pakken waren behoorlijk warm, want ze waren van wol gemaakt. Ze waren niet erg geschikt om mee te zwemmen. De kleuren waren ook meestal hetzelfde: rood, blauw of zwart.

Het eerste badpak bestond uit meerdere delen. Aan het eind van de 19e eeuw werd er een badpak ontworpen dat maar uit 1 deel bestond. Het was een soort kostuum met een kraag en een broek tot over de knieën. Deze badpakken werden ook door mannen gedragen. Als men er mee wilde zwemmen, dan kon men de kraag en de mouwen eraf halen. In de loop der tijd werden de badpakken steeds korter. Doordat een vrouw met een kort badpak een belangrijke zwemwedstrijd won, werd het korte badpak een rage. De mouwen werden schouderbanden. Ook werden er telkens meer draadjes en siervoorwerpen aan gehangen. Het was niet gemakkelijk om in een badpak van wol te zwemmen, omdat de stof erg zwaar werd. Daarom zocht men naar nieuwe materialen. Tricot bleek geschikter dan wol, want het was lang niet zo zwaar.

Nog steeds werd het badpak in de loop der jaren korter. In de jaren dertig kwamen de eerste badpakken met een blote rug. Pas na de oorlog, in 1946,  werd de bikini geïntroduceerd, een ontwerp van de Fransman Louis Réard. Er kwamen steeds meer badpakken die rond de armen en schouders geen stof meer hadden. Dat was vooral populair in de jaren zeventig. Badpakken hadden vanaf deze tijd weinig stof, want nu wilde men juist bruin worden en zoveel mogelijk van het welgevormde lichaam tonen.