Waterloo in beeld (2)

British and Colonial Films contracteerde de Amerikaanse regisseur Charles Weston. De film werd gedraaid in Northamptonshire, een landschap dat volgens de hertog van Wellington op het slagveld van Waterloo leek. Honderden buurtbewoners werden gebruikt als figuranten. Volgens de advertenties bevatte de film 2.000 soldaten, 116 scènes, 1000 paarden en 50 kanonnen. Ondanks de complexiteit van de productie, was het filmen in slechts vijf dagen afgerond.

Commercieel was de film een groot succes. De recensies waren verdeeld. De ervaring die met de film was opgedaan, kwam vanaf 1914 goed van pas bij het maken van propagandafilms voor de Eerste Wereldoorlog.

Grappig is ook dat in 1913 in de Nederlandse film “Oranje en Nederland” de eerste Napoleontische soldaten gefilmd werden. In die film, gemaakt voor de viering van 100 jaar Koninkrijk der Nederlanden, was het Napoleontische tijdperk vooral een lastige onderbreking in de overgang van de Gouden Eeuw naar het Koninkrijk der Nederlanden. Aan Waterloo werd maar helemaal voorbijgegaan zodat het ook wat minder opviel dat koning Lodewijk Napoleon uit het verhaal was verdwenen.

In 1928 probeerden de Duitsers voor het eerst Waterloo op het witte doek te vertonen. Onder regie van Karl Grune speelt Otto Gebühr de Duitse held van de slag en hoofdpersoon van de film, de Pruisische veldmaarschalk Gebhard Leberecht von Blücher. Zoals het in een Duitse-patriottistische film behoort, is het Blücher die net op tijd inziet hoe hij de moet ingrijpen om de overwinning alsnog veilig te stellen. De film was, net als de Britse uit 1913, een nieuwe mijlpaal in het tonen waartoe de Duitse filmkunst op dat moment in staat was.

De recensies waren, in een tij waarin de nazi’s sterk in opkomst waren, veelal positief. Lees meer over deze film op Filmportal.
 

Pas in 1970 durfde een Sovjet-Italiaanse co-productie het aan om van Waterloo een modern kleurenspektakel te maken. De film werd geregisseerd door Sergej Bondartsjoek en geproduceerd door Dino De Laurentiis met in de hoofdrollen Rod Steiger (Napoleon) en Christopher Plummer. (de Hertog van Wellington). En niemand minde dan Orson Welles als koning Lodewijk XVIII.

De film werd een enorme flop. Hij kostte ongeveer 25 miljoen dollar, maar bracht slechts 1,4 miljoen op in de bioscopen. De film kreeg in latere jaren meer waardering, met name de manier waarop de diverse gevechtscènes in beeld werden gebracht. De ruwe versie van de film bestond uit negen uur materiaal. Dit werd teruggebracht tot 134 minuten (sommige versies zijn 123 minuten). Er gaan geruchten dat er een versie is van vijf uur (ooit vertoond in Moskou), maar die is nooit officieel uitgebracht.